Kościół p. w. św. Marii Magdaleny w Krakowie – Kosocicach stoi na najwyższym kosocickim wzniesieniu, przy drodze, w miejscu starej drewnianej świątyni, którą strawił doszczętnie pożar w 1910r. Jest to budowla orientowana, trójnawowa, o typie bazylikowym, wzniesiona według projektu krakowskiego inżyniera architekta Jana Franciszka Stobieckiego w latach 1932 – 1934 z czerwonej cegły, nie fugowanej i z żelbetonu, o ścianach nie tynkowanych. W eklektycznej architekturze kościoła – zarówno w jego zewnętrznej bryle, jak i we wnętrzu – widoczna jest przede wszystkim stylizacja neogotycka.
Frontowa elewacja świątyni jest bardzo charakterystyczna dzięki przylegającej do niej wieży od strony zachodniej, przy wejściu głównym z podestem schodów, zamkniętym attyką. Zbudowana na rzucie kwadratu strzelista wieża o wysokości 38 m, poprzedzona jest przedsionkiem z wielostopniowymi schodami. To ona przede wszystkim podkreśla smukłość architektoniczną kosocickiej fary. Wieża przechodzi z czworograniastej konstrukcji, u dołu, w ośmioboczną z uskokiem, a nakryta jest stromym, namiotowym hełmem. Posiada ona w partii górnej widokową galeryjkę, a przylegają do niej dwa symetryczne aneksy, wzniesione na planie kwadratu.
Wieża zaopatrzona jest w 5 dużych i 14 mniejszych okien, osadzonych w żelbetonowych obramowaniach. Zawieszono w niej dwa dzwony. Ważący 300kg dzwon z napisem: „ Christus rex forus venit in pace et homo factus est”, ufundowany przez tutejszego proboszcza, ks. Rafaela Wargowskiego w 1547r., oraz mniejszy, o wadze 170 kg, powojenny, o imieniu „Maria Magdalena. Został on ufundowany w 1959r. i w tym samym roku poświęcony przez ks. biskupa Karola Wojtyłę.
Ściany świątyni są artykułowane płaskimi pionowymi występami w murze, zwieńczonymi ozdobnymi gzymsami. Dzięki temu rytmicznemu podziałowi i symetrii – podkreślają ją także „belkowania”− cała elewacja robi wrażenie spokojnej i uporządkowanej. Pionowe gzymsy dzielą ściany na pola, w których umieszczone są półkoliście zwieńczone prostokątne okna: mniejsze – w piętrze ścian naw bocznych i większe – w ścianach głównej nawy. Wejścia boczne od strony południowej i północnej znajdują się na osi, to znaczy przy trzecim przęśle nawy. Ich portal kamienno – ceglany, zamknięty jest podniesionym dwuspadowym daszkiem, a w tympanonie widoczne są koliste okienka, zwane okulusami. Korpus nawy głównej nakrywa dwuspadowy dach, z wieżyczką na sygnaturkę na kalenicy. Oddzielony jest on od dachu prezbiterium trójkątnym szczytem.
