Na ścianie oddzielającej prezbiterium od nawy głównej, w łuku tęczy widzimy odrestaurowany w 2004 r. krucyfiks, a niżej po bokach, polichromię przedstawiającą dwa anioły, które trzymają banderole z napisami: „Niechaj będzie pochwalony” – „Przenajświętszy Sakrament”. Te i inne fragmenty starej polichromii wnętrza zostały również zrekonstruowane i odnowione w 2004 r. według pierwotnych przedstawień figuralnych oraz zasady, iż ich stonowana barwa, pozbawiona przesadnych efektów kolorystycznych nie może konkurować z bogactwem plastycznego waloru stwarzanego przez witraże umieszczone w oknach górnej części ścian nawy głównej. Pięcioprzęsłowa główna nawa wyłożona jest kamienną posadzką zwaną „tarasso”. Ustawione są w niej dwa rzędy dębowych ławek. Przy jej czwartym filarze z lewej strony, najbliżej łuku tęczy, stoi wykonana z żelbetonu ambona, w stylu nawiązującym do nowego gotyku. Jest ona zwieńczona stylowym baldachimem, częściowo złoconym.
Przestrzeń nawy głównej rozświetlają duże górne okna z witrażami, rozmieszczone parami po pięć z każdej strony, osadzone symetrycznie w żelbetonowych obramowaniach ścian. Ich tematami są symbole liturgiczne i wyobrażenia świętych. Podobnie jak witraże Drogi Krzyżowej, w nawach bocznych, powstawały na przestrzeni wielu lat i fundowane były przez organizacje kościelne, grupy zawodowe i osoby prywatne. W północnej ścianie nawy (od łuku tęczy) widzimy kolejno witraże przedstawiające: Miłosierdzie Boże (fund. rolników – ren. Z. Szostak); Pelikana – symbol Męki Pańskiej (fund. młodzieży z Rajska – ren. dar młodzieży z parafii); Świętego Józefa z Dzieciątkiem (fund. cieśli – ren. Drzyzgiewicz, Ładyga, Szostak, Tarczyński); Krzyż Święty z narzędziami Męki Pańskiej (fund. kolejarzy); Świętą Barbarę (fund. górników). Natomiast po przeciwnej stronie nawy widoczne są witraże z wyobrażeniami: Matki Bożej z Dzieciątkiem (fund. Żywego Różańca – ren. dzieci I komunijne 2004); Ducha Świętego (fund. I. i J. Murzynów); Świętego Piotra (fund. przemysłowców – ren. Gigoń, Łabędź, Sajdak); Baranka Bożego (fund. rzeźników – ren. rzeźnicy i masarze); Świętego Izydora (fund. rolników).
W tylnej części głównej nawy, ponad wejściem, znajduje się przestronny prospekt organowy wsparty na dwóch kolumnach, z masywną harmonijkową balustradą, architektonicznie spójny ze stylem całego wnętrza. Stoją tu zabytkowe organy, o nieznanej dacie powstania, nabyte, jak wspomina w kronice parafialnej ks. proboszcz Mizia „... jako stare z Libiąża { a przedtem były u św. Katarzyny w Krakowie }... '. Jest to instrument sterowny mechanicznie, który posiada dziesięć głosów, z czego osiem manuałowych a dwa pedałowe. Na ścianie tylnej chóru widoczna jest polichromia z dwoma muzykującymi aniołami.
